Tekst kao mjesto susreta učenjaka: pragmalingvistička analiza idžazetnama iz osmanskog perioda

Sažetak

Ovaj rad se bavi pragmalingvističkom analizom idžazetnama, specifične tekstualne forme nastale u orijentalno-islamskoj kulturi, kojom učitelj daje odobrenje učeniku da prenosi znanja koja je od njega naučio i/ili da podučava. Korpus istraživanja čini šest rukopisa idžazetnama na arapskom jeziku iz osmanskog perioda (pet iz 18. stoljeća i jedne s početka 20. stoljeća), koje su izdate uglavnom bošnjačkim učenicima. Idžazetnamama se pristupa iz perspektive historijske pragmatike, a u analizi se primjenjuje teorija govornih činova i teorija učtivosti. Budući da su idžazetname izuzetno konvencionalizirani tekstovi, različiti tipovi govornih činova, ekspresivi, direktivi i deklarativi, eksplicitni i implicitni načini njihove realizacije, kao i principi učtivosti, razmatraju se s obzirom na društveno-historijske kontekstualne faktore.