O specifičnostima sintakse književnoumjetničkog stila

slikanje sintaksom u kratkim pričama Jusufa Idrisa

Sažetak

Sa stanovišta sintaktičke analize, osnovna specifičnost tekstova koji pripadaju književnoumjetničkom stilu jeste upravo neograničena sloboda i odsustvo pravila koja u drugim funkcionalnim stilovima diktiraju specifičnu upotrebu sintaktičkih obrazaca i konstrukcija, te načina ostvarivanja kohezije teksta. Stoga je teško govoriti o specifičnostima sintakse književnoumjetničkog stila općenito. Umjesto toga, moguće je analizirati specifičnosti upotrebe sintakse kao elemente stila pojedinačnih autora ili umjetničkih pravaca ili pak žanrova.

Međutim, ono što je poslužilo kao motivacija za izradu ovog rada nisu sintak­tičke specifičnosti koje bi se mogle analizirati kao elementi izgradnje jedin­stvenog, homogenog stila Jusufa Idrisa. Nasuprot tome, u radu pažnju privlače upravo izrazito različiti sintaktički postupci koje ovaj pisac upotrebljava u različitim kratkim pričama. Centralni predmet rada jeste analiza takvih sin­taktičkih postupaka upotrijebljenih u nekoliko kratkih priča Jusufa Idrisa, koja ima za cilj pokazati kako upotreba sintakse u njima nije samo sredstvo, odnosno forma pomoću koje pisac iznosi sadržaj priče. Naime, ovakva formalna potka priče, bremenita različitim sintaktičkim figurama, ne samo da sarađuje sa sadržajem priče i kazuje jedan njen dio nego nerijetko govori i glasnije od riječi, formirajući jedinstvene narativne figure.

MeÄ‘utim, ono Å¡to je poslužilo kao motivacija za izradu ovog rada nisu sintak­tiÄke specifiÄnosti koje bi se mogle analizirati kao elementi izgradnje jedin­stvenog, homogenog stila Jusufa Idrisa. Nasuprot tome, u radu pažnju privlaÄe upravo izrazito razliÄiti sintaktiÄki postupci koje ovaj pisac upotrebljava u razliÄitim kratkim priÄama. Centralni predmet rada jeste analiza takvih sin­taktiÄkih postupaka upotrijebljenih u nekoliko kratkih priÄa Jusufa Idrisa, koja ima za cilj pokazati kako upotreba sintakse u njima nije samo sredstvo, odnosno forma pomoću koje pisac iznosi sadržaj priÄe. Naime, ovakva formalna potka priÄe, bremenita razliÄitim sintaktiÄkim figurama, ne samo da saraÄ‘uje sa sadržajem priÄe i kazuje jedan njen dio nego nerijetko govori i glasnije od rijeÄi, formirajući jedinstvene narativne figure.