Kontrastivna analiza onomatopeja i onomatopejskih izvedenica u turskom i bosanskom jeziku

Sažetak

U ovom radu kontrastirane su onomatopeje i onomatopejske izvedenice u bosanskom i turskom jeziku. Glasovni simbolizam sa svojim podvrstama: tjelesnim, imitativnim i sinestetičkim glasovnim simbolizmom i sa svojim formama: reduplikacijom, upotrebom neobičnih segmenata i vezom određene klase fonema u riječi s njenim semantičkim poljem, poslužio je kao okvir za analizu.

U imitativnom dijelu glasovnog simbolizma zapažene su stanovite sličnosti izmešu ova dva jezika, što navodi na pomisao da postoji izvjesna veza između načina artikulacije odrešenog glasa i značenja riječi u kojoj se taj glas nalazi. Prave razlike pokazale su se tek na planu sinestezije, gdje se većina turskih onomatopeja i onomatopejskih izvedenica može samo opisno prevesti. Svako razmatranje onomatopeja sadrži i pitanje o prirodi jezičkog znaka. U ovom radu zastupano je mišljenje da je dvojba o motiviranosti/nemotiviranosti znaka suvišna jer je znak u isto vrijeme i motiviran i arbitraran.